Syndaktylia

Zapewne nie raz słyszeliście, że u znajomych dziecko urodziło się i ma zrośnięte paluszki, może ta wada genetyczna dotknęła Wasze dzieci lub dzieci w rodzinie?
Dziś zapraszam na artykuł o syndaktyliach, taka jest nazwa medyczna “zrośniętych paluszków”.

Najczęstsza wada rozwojowa dłoni to syndaktylia, dotyczy częściej chłopców i zniekształca obie dłonie.
Choroba o podłożu genetycznym, wcale nie taka rzadka, występuje z częstością od 1/1000 do 1/3000 żywych urodzeń.[1]

zdj. [1]
Rozwój dziecka w czasie ciąży trwa dziewięć miesięcy. Natychmiast po porodzie noworodek w pierwszym badaniu jest dokładnie badany przez położne i lekarzy. Oprócz wielkości ciała, masy ciała i funkcji narządów szczególnie interesujący jest stan rozwoju fizycznego. Wówczas najczęściej obserwuje się syndaktylię ale należy wówczas obserwować dziecko i diagnozować właściwie. Syndaktylia może być zmianą genetyczną dotyczącą tylko zrośnięcia paluszków, niestety jest także zmianą występującą w zespołach genetycznych,takich jak:
– zespół Aperta – wady dotyczą także twarzoczaszki, obserwuje się szeroki rozstaw gałek ocznych, zaburzone wykształcenie powiek oraz defekty rozwoju szczęki.[2]
– zespół Crouzona- dyzostoza twarzowo-czaszkowa, przedwcześnie zrastają się szwy czaszki, obserwuje się ptasi nos [3]
– zespół Greiga- rzadki zespół wad wrodzonych, na który składają się wysokie i szerokie czoło, hiperteloryzm oczny, syndaktylia dłoni i stóp z polidaktylią przedosiową.[4]
Jeśli jest to wada dotycząca zrośnięcia przestrzeni między paluszkami to nie ma powodu do paniki, chociaż wiadomo że łez i niepokoju z strony najbliższych się nie uniknie .
Zwykle przeprowadza się badanie rentgenowskie w celu wyjaśnienia sytuacji.
Jeśli występuje syndaktylia z kostnym połączeniem dwóch palców o różnej długości, może dojść do osiowego odchylenia palców podczas wzrostu. W takich przypadkach zaleca się chirurgiczne oddzielenie od szóstego miesiąca życia w ciągu pierwszego roku. Oddzielenie “prostych syndaktyli” można zrobić później.
Często do oddzielenia potrzebny jest przeszczep skóry, ponieważ miejscowa skóra nie wystarcza do zamknięcia obu rozdzielonych palców.[1] Skóra do przeszczepu pobierana jest zza ucha lub z okolic pachwin, w zależności od techniki i standardów przyjętych w danym kraju.
Leczenie kości, czyli kostnej postaci syndaktylii, okazuje się jeszcze trudniejsze. Dwóch członków ma taką samą strukturę kości, której nie można dokładnie określić. Ponadto chirurg musi także uważać na zmiany w naczyniach krwionośnych i nerwach .
Jeśli syndylcyjność jest na palcach, jest to zwykle tylko problem estetyczny, dlatego wielu chorych woli zrezygnować z zabiegu chirurgicznego, ponieważ nie występują u nich wady wrodzone.
Wskazane jest wykonanie korekcji chirurgicznej przed ukończeniem 3. roku życia, aby nie doszło do deformacji stawów. Doświadczony lekarz chirurgii ręki może dokonać dokładnej diagnozy i opracować indywidualną koncepcję terapii.[5]